Cellodocent Iván Nogueira en Rick Mooney

If something is stiff, make it move!

Een verslag door cellodocent in Rotterdam Iván Nogueira. Iván beschrijft van een week vol inspiratie, verse ideeën en zin in meer experimenteren in de les!

Iván Nogueira ontmoet Rick Mooney

Zaterdag begon er met een klein (maar fijn!) clubje cellodocenten. Op de agenda stond de bespreking van zijn boeken. Omdat Position Pieces 1 intuïtief goed te begrijpen is, stoomde Mooney - na een korte inleiding tot deel 1 - gelijk door naar het tweede deel, dat in het gebruik blijkbaar niet zo voor de hand ligt. Veel collega’s zaten druk aantekeningen in het boek te maken. Bij het leren van de cello had ik zelf altijd moeite met het benoemen en de classificatie van de posities, vooral tussen de 4e en de duimposities. Wat is 5e, 6, of 7e positie, hoe leggen we de verschillende grepen uit, met wat voor referentienoten kunnen we in rekening houden...? Allemaal zaken die Mooney in zijn boek keurig ontwikkelt. Verder is zijn systeem consequent en makkelijk te begrijpen. De stukken van Position Pieces 2 zijn ook wat langer en minder kinderachtig, bedoeld voor gevorderde (en oudere) leerlingen. Ze klinken prachtig met de begeleidingsstem, en er zitten nog veel herhalingen in, zodat alle grepen goed verankerd worden. Wat wil je nog meer!

Double Stops

De zaterdag-sessie ging door met het boek Double Stops. Dat boek is waarschijnlijk van alle zijn boeken het meest verkeerd begrepen. Persoonlijk was ik er met wat leerlingen in begonnen, maar na een tijdje toch gestopt omdat het voor de leerlingen te moeilijk was …. en voor mij te moeilijk om goed uit te legen. Mooney liet ons het licht aan het einde van de tunnel zien! Een voordeel van het boek is dat de gekozen stukken populaire volksliedjes zijn. Anderzijds is er misschien het nadeel dat die Amerikaans zijn, dus onbekend voor een Hollands kind... Wie durft er Double Stops-Holland te componeren?

Stop, Set, Play!

Op zondag was het leslokaal helemaal vol enthousiaste cellodocenten (en nog sommige nieuwsgierige contrabas/viool/altviool leraren!). We waren ook door Mooney zelf aangemoedigd om onze cello’s mee te brengen. De onderwerpen van de dag waren vibrato, één-vinger-toonladers en streeksoorten. De lezing was die dag veel meer interactief, bijna iedereen zat er met zijn cello en we probeerden groepsles-oefeningen, liedjes, spelletjes... Wat een feest; cello leren kan ook ontzettend leuk zijn!
De taal- en leerconcepten die Mooney gebruikt zijn misschien iets beter toegankelijk voor de docenten die getraind zijn in de Suzuki Methode. Maar iederéén kon er iets waardevol uit halen en leren. Er zijn twee motto’s van het weekend die in mijn hoofd zijn blijven zitten: “Stop, Set, Play” en “If something is stiff, make it move”.
Samenvattend: een leuk weekend, leuke collega’s ontmoet en veel geleerd! Ik begon de week vol inspiratie, verse ideeën en zin in meer experimenteren in de les. Een aanrader, bedankt Rick Mooney, bedankt ESTA Nederland!